Partijgenoten en andere belangstellenden
Iets meer dan een eeuw geleden verruilde Spiekman de gemeenteraad van Rotterdam voor Provinciale Staten van Zuid Holland en de Tweede Kamer. Hij was ruim tien jaar raadslid.
Hoe zag het er een eeuw geleden uit? Dankzij Spiekman was men zich ervan bewust geworden dat levensomstandigheden van veel Rdammers moesten verbeteren. Er was een prijsvraag uitgeschreven voor het nieuwe stadhuis en waarschijnlijk was de buurt waar dat stadhuis moest komen al gesloopt.
De Titanic was gezonken en vlak daarna bouwde Fokker zijn eerste vliegtuig.
Zou de eerste wereldoorlog zijn schaduw al vooruit hebben geworpen? Was het een een tijd van hoop en venieuwing of van angst en onzekerheid? Dat weten we niet. Hoe een tijd voelt kun je niet terughalen al zie je duizend beelden.
Zou Spiekman hier 1 mei hebben gevierd. En dacht hij dan aan de Rdammers of was voor hem die dag speciaal voor de internationale solidariteit?
Ging het om de 8 urige werkdag, om kiesrecht, om riolering en leefomstandigheden? Ik denk dat het om al die dingen en nog veel meer ging
Vandaag, 100 jaar later, vieren we nog steeds 1 mei hier in Rdam, sinds 1923 bij dit monument ter nagedachtenis aan Hendrik Spiekman
Vandaag hebben we kiesrecht, 36 urige werkweken, minimumloon en volop kansen op een opleiding. spiekman zou zich in een paradijs voelen ten opzichte van de situatie van 100 jaar geleden.
En toch staan we hier nog steeds, elk jaar weer. Net als 100 jaar geleden is de wereld in een steeds sneller tempo aan het veranderen. Wat we vandaag leren is morgen verouderd en vrijwel niemand zal meer 40 jaar bij dezelfde baas volmaken.
Werken is nog net zo belangrijk, maar 100 jaar geleden leverde werken niet voldoende op om in de basisbehoeften van jezelf en je naasten te voorzien. Daar ging de strijd toen vooral om.
Vandaag werken we veel minder, hebben we CAOs en een minimumloon. Maar juist daardoor zien we vandaag misschien wel veel beter dan toen, dat werken veel meer is dan voorzien in je basisbehoeften. Door te werken leer je anderen kennen, ontwikkel je jezelf en groeit je gevoel van eigenwaarde.
Mensen die werken zijn gezonder en ervaren een gelukkiger leven. Dat is een kant van werken die lang is onderschat. Mensen zo snel mogelijk weer aan het werk krijgen bij ontslag door afspraken met werkgevers te maken en liefst te voorkomen dat mensen in een uitkering komen. Dat is waar we in Rdam volop op inzetten. Natuurlijk zijn er mensen die niet zo makkelijk een werkgever vinden. Dan leveren zij op een andere manier een bijdrage want iedereen kan iets en iedereen is nodig. Ook daar zetten we op in in het besef dat werken mensen gezonder maakt.
En ondertussen dient zich een nieuwe groep aan voor wie de 8 urige werkdag geen vanzelfsprekendheid is, maar nu andersom. Hoeveel jongeren hebben 0 uren contracten en zijn afhankelijk van een werkgever die niet alleen het eign belang voelt maar weet dat je van 10 uur per week niet rond iunt komen. Hoeveel mensen zijn zzper en afhankelijk van voortdurend wisselende omstandigheden.
Flrxibiliteit is belangrijk omdat ontwikkelingen zo snel gaan. Maar de lasten worden nu eenzijdig bij jongeren gelegd terwijl we de rechten van ouderen beschermen. Meer evenwicht in de arbeidsmarkt en dat gleldt zowel voor hoog opgeleide als voor laag opgeleide jongeren.
Dat zien we niet alleen in Nederland en hier bij ons in Rdam. In heel Europa lijden jongeren het meest onder de crisis. In Spanje is 40% van de jongeren onder 25 jaar werkloos. In Portugal en Griekenland gaat het diezelfde kant op.
Keren we ons om omdat het zo ver van ons bed is? Nee, ik weet zeker dat Spiekman zich vandaag druk zou maken over de vraag hoe we de wereld overdragen aan onze kinderen en kleinkinderen.
In die eeuw sinds Spiekman is erzoveel bereikt. Niet alleen hier maar in heel Europa. Dat kon dankzij voortdurende groei sinds wo2. Die groei lijkt er voorlopig even uit. De belangrijkste vraag is of we met beperkte groei ruimte willen maken voor jongeren, hier en elders in Europa. Dat lukt alleen als we bereid zijn verworven rechten ter discussie te stellen en te zien dat mensen in zuid Europa in hetzelfde schuitje zitten als wij. Dat lukt alleen als we, net als Spiekman 100 jaar geleden, strijden voor een betere toekomst voor onze kinderen en kleinkinderen.
Eerlijk delen gaat niet alleen over arm en rijk, maar ook over jong en oud, over sterk en minder sterk, over gezond en minder gezond. Eerlijk delen gaat eigenlijk over een samenleving, een stad als Rotterdem, die veerkrachtig genoeg is om eerlijk te delen, ook als het minder gaat. Een stad die weet dat onze plek in de wereld onlosmakelijk is verbonden met die van anderen in Europa en elders.
Op 12 september zullen de verkiezingen daarover gaan. Zijn we in staat de wereld beter over te dragen aan onze kinderen en kleinkinderen of sluiten we de deuren in zelfgekozen isolement en begrenzen we daarmee hun toekomstmogelijkheden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten