Schreeuwen om cultuur

 Als kind was ik diep onder de indruk van de schreeuw van Munch . Ik weet niet precies wat me aantrok; de wanhoop, de eenzaamheid, het desolate landschap? Ik groeide op als vrolijk kind in een beschermd milieu en toch trok dit schilderij me steeds weer naar zich toe.

Kunst, goede kunst,  leert je iets over jezelf en kan je wereldbeeld doen kantelen. Kunst kan mensen sterk maken en kunst kan verschil maken in de samenleving. Zowel subsidie geven als boeken verbranden getuigt van dat besef. Boeken werden verbrand om te voorkomen dat  mensen vrij worden zodat zij zich niet meer laten onderdrukken. Subsidie wordt gegeven om zoveel mogelijk mensen te laten participeren, basisvoorzieningen in stand te houden, economische effecten te stimuleren, citybranding te versterken , ruimte aan vernieuwing te geven en nog veel meer.

Vandaag schreeuwen we om cultuur. Maar wat bedoelen we dan? Schreeuwen we om subsidie te behouden? Ik hoop dat die schreeuw fundamenteler is bedoeld. Goede kunst komt voort uit noodzaak, met of zonder subsidie.
Kunst heeft een vruchtbare bodem nodig en draagt bij aan een vruchtbare bodem voor een fatsoenlijke en vitale samenleving. Kunst moet toegankelijk zijn voor iedereen, ook als je er niet van huis uit kennis mee maakt. En zoals topsport helpt om elk kind aan het sporten te krijgen, zo laat Gergiev ons voelen wat kwaliteit en  inzet en ambitie is.

De kaalslag in de cultuursector is gruwelijk en onevenredig. Het heeft de geur van wraak op een vermeende elite en makkelijk scoren omdat 'alles van waarde weerloos' is. Maar laat de schreeuw om cultuur meer zijn dan belangenbehartiging. Ik hoop op het begin van een nieuwe visie op de plek van kunst en cultuur in de samenleving en hoe zich dat verhoudt tot het collectief belang. En omdat ik geloof in de democratie zou die schreeuw het einde van de onverschilligheid in kunnen luiden en het begin van een nieuwe politiek