Mijn eerste begroting

Om vijf uur vrijdagochtend steek ik de sleutel in het slot; eindelijk thuis. Bijna twintig uur vergaderen, ca 130 moties, ca 30 amendementen en een meerderheid van de Raad die de begroting vaststelt.

Terwijl het langzaam licht wordt, vraag ik me af waarom ik niet tevreden ben. Als wethouder financiën heb ik gedaan wat mij is opgedragen; bezuinigen tot een totaal van 255 miljoen per jaar. Ik ben overtuigd van de noodzaak om te bezuinigen; als er minder geld binnenkomt, moet je nu ingrijpen en niet wachten tot je kinderen de schuld moeten betalen.. Ik weet zelfs zeker dat we de juiste keuzes hebben gemaakt; investeren in talent en ondernemen, bezuinigen op de eigen organisatie en vermindering van een aantal subsidies. We bezuinigen op degenen die zich zelf kunnen redden en houden vast aan hulp voor degenen die niet voor zichzelf kunnen zorgen.

En toch knaagt het die nacht na het begrotingsdebat. Het leek in het debat alsof de pijn van de bezuiniging alleen terecht kwam bij Blijdorp, terwijl de waarheid is dat er drie keer zoveel wordt bezuinigd op de individuele voorzieningen voor mensen die niet meer op eigen kracht mee kunnen doen in de samenleving. Het leek alsof het opschorten van de overkapping van de ’s Gravendijkwal een misdaad tegen de bewoners was, die ons zelfs een motie van afkeuring opleverde van SP en LR. De werkelijkheid is dat er zelfs niet genoeg geld is om te investeren in de Binnenstad en Stadshavens, wat plekken zijn waar Rotterdam met goede investeringen economisch sterker van wordt. De werkelijkheid is bovendien dat investeringen in Zuid nog lang niet genoeg zijn om ervoor te zorgen dat als je op Zuid geboren wordt, je kansen net zo groot zijn als wanneer je in Kralingen ter wereld komt. De werkelijkheid is dat mensen op Zuid nog altijd korter leven en dat er op Zuid meer babysterfte is omdat mensen er armer zijn en minder onderwijs hebben gekregen en meer stress hebben.

Als de krant in de bus valt, besluit ik eindelijk te gaan slapen. Ik denk niet dat ik wethouder financiën wil zijn in rijke tijden. In moeilijke tijden doet het ertoe welke keuzes je maakt, wie de last moet dragen en wie je uit de wind houdt. Daarom is het goed dat wij als PvdA die verantwoordelijkheid op onze schouders hebben genomen. Als ik mijn hoofd op mijn kussen leg, begrijp ik eindelijk waarom ik niet tevreden ben: bij bezuinigen hoort geen tevredenheid maar verantwoordelijkheid