Toen de nazi's de communisten arresteerden heb ik gezwegen;
     ik was immers geen communist.
  Toen ze de sociaaldemocraten gevangenzetten heb ik gezwegen;
     ik was immers geen sociaaldemocraat.
  Toen ze de syndicalisten kwamen halen heb ik gezwegen;
     ik was immers geen syndicalist.
  Toen ze de Joden opsloten heb ik gezwegen;
     ik was immers geen Jood.
  Toen ze de katholieken arresteerden heb ik gezwegen;
     ik was immers geen katholiek.
  Toen ze mij kwamen halen
     ...was er niemand meer die nog kon protesteren.

Dorpen in de stad

Alleen Amsterdam en Rotterdam hebben, jaren geleden al, gekozen voor een vorm van binnengemeentelijke decentralisatie. Deelraden en deelgemeenten zijn ingesteld om mensen zoveel mogelijk invloed te geven op wat in hun directe omgeving aan de orde is; onderhoud van de buitenruimte, welzijn en zorg ruimtelijke ordenening. Door de stad in kleinere eenheden op te delen, kun je meer mensen betrekken bij de besluitvorming.

Dit kabinet heeft besloten de deelgemeenten af te schaffen en het ziet ernaar uit dat minister Donner vaart wil maken. Naar verluidt heeft hij het wetsontwerp in de weekendtas. Ik denk niet dat in de Tweede Kamer een meerderheid wordt gevonden om tegen een voorstel van het kabinet te stemmen. Binnen de coalitiepartijen is er niemand die op dit thema het risico wil lopen de coalitie in gevaar te brengen. Buiten de coalitie verwacht ik niet dat veel mensen hun nek uit willen steken omdat je al snel beschuldigd wordt van plucheplakken en vriendjespoliitiek.

Op hetzelfde moment dat het wetsontwerp in de tas van minister Donner ging, ondertekenden we in Rotterdam bestuursakkoorden tussen college van BenW en dagelijks besturen van deelgemeenten. We hebben de coalitieprogramma's van de deelgemeenten en het collegeprogramma naast elkaar gelegd en heel precieze afspraken gemaakt over wat stad en deelgemeenten gaan doen. In Feijenoord werken we samen aan armoedebestrijding, in Pernis gaan we een multi-functionele accommodatie bouwen, in Charlois heel veel aandacht voor de werkloosheidsvrije wijk en in Overschie ligt het accent op sporten. Samen zorgen we ervoor dat de komende jaren volop ruimte wordt gegeven in onze stad aan talent en ondernemen

In Rotterdam hebben we heel bewust gekozen voor behoud van onze veertien deelgemeenten. Rotterdam is namelijk een wereldstad, maar ook een verzameling dorpen. Rozenburg, Hoogvliet, Overschie, Hillegerberg-Schiebroek, Ijsselmonde, Charlois, Feijenoord, Delfshaven, Noord, Kralingen-Crooswijk, Prins Alexanderpolder, Pernis, Hoek van Holland en Centrum, zijn allemaal logische gebieden. Bijna alle deelgementen zijn ooit geannexeerde dorpen die nog altijd een eigen lokale identiteit hebben. Het deelgemeentebestel verbindt het goede van twee werelden. De deelgemeentebesturen kennen alle verenigingen en ondernemers in hun deelgemeente en zijn net zo trots op de lokale identiteit van hun deelgemeente als op de stad.

Anderhalf jaar geleden hebben we goede afspraken gemaakt wie waarover gaat, zodat we elkaar versterken. Samen zijn we het bestuur van de stad Rotterdam en vandaag hebben we dat vastgelegd in bestuursakkoorden. Resultaat bereiken voor Rotterdammers, dat is wat ons bindt.

Het is helemaal niet moeilijk om te roepen dat er veel te veel bestuurders zijn die teveel salaris hebben, maar ik zie een ander beeld. Ik zie mensen die zich, zonder onderscheid naar politieke partij, inzetten voor hun Hoekenezen en Delfshavenaren. Mensen die een rechte rug hebben als bewoners een opvang niet in hun achtertuin willen maar net zo hard vechten als ze vinden wij vanuit de Coolsingel de belangen van hun inwoners schaden.

Het is niet zo moeilijk om de deelgemeenten uit de wet te halen, maar in Rotterdam blijven we er hoe dan ook voor zorgen dat de verschillen in onze stad recht wordt gedaan

 

Oude liefde

Vanochtend zie ik op twitter een discussie langskomen over toetsen in het onderwijs. Ik leg mijn telefoon neer en probeer mijn aandacht weer op Buitenhof te richten. Lilianne Ploumen en Liesbeth Spies proberen elkaar vriendelijk glimlachend de hoek in te drijven. Mijn gedachten dwalen steeds weer af en uiteindelijk kan ik het niet laten. Ik pak mijn telefoon en volg de twitterdiscussie opnieuw.

"Toetsen belemmeren het kind; goede docenten hebben geen toetsen nodig; als we in het onderwijs toetsen, doen we hetzelfde als de banken de afgelopen jaren deden en als kinderen naar het VMBO gaan hebben we ze afgeschreven. Bovendien moet onderwijs voorbereiden op het leven ipv kinderen taal en rekenen te leren". Dat was zo'n beetje de opvatting die langkwam.

De tragiek is dat het voor onze kinderen waarschijnlijk  niet zoveel verschil zal maken of docenten wel of niet toetsen. Zij leren van jongs af aan hoe de wereld in elkaar zit, hebben lang voor de kleuterschool een stevige woordenschat en hun ouders hebben netwerken waar ze van kunnen profiteren naarmate ze ouder worden.

Hoe anders is dat voor de vele kinderen in Rotterdam die thuis geen Nederlands spreken, van wie de ouders bezig zijn om te overleven of die  zelf structuur in hun leven moeten brengen. Juist die kinderen zijn afhankelijk van leerkrachten die de lat hoog leggen en elk kind de steun geven die ze nodig hebben. Dat begint al op de kleuterschool.

Aan het begin van de kleuterschool  hebben veel kinderen al een taalachterstand van 2 jaar opgelopen ten opzichte van het gemiddelde taalniveau van een 4jarige. Zijn die kinderen dan dommer? Nee, die kinderen hebben thuis gewoon minder woordjes geleerd. Kleuters die meer woordjes kennen, profiteren bovendien meer van de kleuterschool en leren sneller. Ik vind het onverteerbaar als je onderwijskansen afhangen van de plek waar je wieg stond.

Toch weten we al jaren wat nodig is om alle kinderen te laten profiteren van het onderwijs:

1. nadruk op basisvaardigheden taal en rekenen
2.  hoge verwachtingen en regelmatig volgen van de leerresultaten 
3. een duidelijke structuur en een veilig schoolklimaat pedagogische
4.  overeenstemming tussen school en thuis 
5. een directeur die ook onderwijskundig leiding geeft 

 Moeten kinderen dan geen sociale vaardigheden leren? Jawel, maar goede leerprestaties in taal en rekenen helpen erg in het leren van sociale vaardigheden terwijl dat andersom niet zo is.

Is het niet heel erg prestatiegericht om hoge verwachtingen van kinderen te hebben? Ja en door de lat net iets hoger te leggen help je kinderen het beste uit zichzelf te halen en daar worden we allemaal gelukkiger van.

Is een duidelijke structuur niet te streng? Misschien, maar juist structuur maakt vrij

Als leerkrachten en ouders met elkaar samenspannen is er toch helemaal geen ontsnappen voor het kind? Dat klopt en dat is heel goed voor een evenwichtige ontwikkeling.

Een leerkracht is er toch voor het onderwijs en een directeur voor de  'overhead'? Een professionele leerkracht weet dat hij beter wordt door samen te werken en onderwijskundige leiding te aanvaarden.

Onderwijs is een oude liefde van me en die laat zich niet het zwijgen opleggen, zo blijkt maar weer

Schreeuwen om cultuur

 Als kind was ik diep onder de indruk van de schreeuw van Munch . Ik weet niet precies wat me aantrok; de wanhoop, de eenzaamheid, het desolate landschap? Ik groeide op als vrolijk kind in een beschermd milieu en toch trok dit schilderij me steeds weer naar zich toe.

Kunst, goede kunst,  leert je iets over jezelf en kan je wereldbeeld doen kantelen. Kunst kan mensen sterk maken en kunst kan verschil maken in de samenleving. Zowel subsidie geven als boeken verbranden getuigt van dat besef. Boeken werden verbrand om te voorkomen dat  mensen vrij worden zodat zij zich niet meer laten onderdrukken. Subsidie wordt gegeven om zoveel mogelijk mensen te laten participeren, basisvoorzieningen in stand te houden, economische effecten te stimuleren, citybranding te versterken , ruimte aan vernieuwing te geven en nog veel meer.

Vandaag schreeuwen we om cultuur. Maar wat bedoelen we dan? Schreeuwen we om subsidie te behouden? Ik hoop dat die schreeuw fundamenteler is bedoeld. Goede kunst komt voort uit noodzaak, met of zonder subsidie.
Kunst heeft een vruchtbare bodem nodig en draagt bij aan een vruchtbare bodem voor een fatsoenlijke en vitale samenleving. Kunst moet toegankelijk zijn voor iedereen, ook als je er niet van huis uit kennis mee maakt. En zoals topsport helpt om elk kind aan het sporten te krijgen, zo laat Gergiev ons voelen wat kwaliteit en  inzet en ambitie is.

De kaalslag in de cultuursector is gruwelijk en onevenredig. Het heeft de geur van wraak op een vermeende elite en makkelijk scoren omdat 'alles van waarde weerloos' is. Maar laat de schreeuw om cultuur meer zijn dan belangenbehartiging. Ik hoop op het begin van een nieuwe visie op de plek van kunst en cultuur in de samenleving en hoe zich dat verhoudt tot het collectief belang. En omdat ik geloof in de democratie zou die schreeuw het einde van de onverschilligheid in kunnen luiden en het begin van een nieuwe politiek

Mijn eerste begroting

Om vijf uur vrijdagochtend steek ik de sleutel in het slot; eindelijk thuis. Bijna twintig uur vergaderen, ca 130 moties, ca 30 amendementen en een meerderheid van de Raad die de begroting vaststelt.

Terwijl het langzaam licht wordt, vraag ik me af waarom ik niet tevreden ben. Als wethouder financiën heb ik gedaan wat mij is opgedragen; bezuinigen tot een totaal van 255 miljoen per jaar. Ik ben overtuigd van de noodzaak om te bezuinigen; als er minder geld binnenkomt, moet je nu ingrijpen en niet wachten tot je kinderen de schuld moeten betalen.. Ik weet zelfs zeker dat we de juiste keuzes hebben gemaakt; investeren in talent en ondernemen, bezuinigen op de eigen organisatie en vermindering van een aantal subsidies. We bezuinigen op degenen die zich zelf kunnen redden en houden vast aan hulp voor degenen die niet voor zichzelf kunnen zorgen.

En toch knaagt het die nacht na het begrotingsdebat. Het leek in het debat alsof de pijn van de bezuiniging alleen terecht kwam bij Blijdorp, terwijl de waarheid is dat er drie keer zoveel wordt bezuinigd op de individuele voorzieningen voor mensen die niet meer op eigen kracht mee kunnen doen in de samenleving. Het leek alsof het opschorten van de overkapping van de ’s Gravendijkwal een misdaad tegen de bewoners was, die ons zelfs een motie van afkeuring opleverde van SP en LR. De werkelijkheid is dat er zelfs niet genoeg geld is om te investeren in de Binnenstad en Stadshavens, wat plekken zijn waar Rotterdam met goede investeringen economisch sterker van wordt. De werkelijkheid is bovendien dat investeringen in Zuid nog lang niet genoeg zijn om ervoor te zorgen dat als je op Zuid geboren wordt, je kansen net zo groot zijn als wanneer je in Kralingen ter wereld komt. De werkelijkheid is dat mensen op Zuid nog altijd korter leven en dat er op Zuid meer babysterfte is omdat mensen er armer zijn en minder onderwijs hebben gekregen en meer stress hebben.

Als de krant in de bus valt, besluit ik eindelijk te gaan slapen. Ik denk niet dat ik wethouder financiën wil zijn in rijke tijden. In moeilijke tijden doet het ertoe welke keuzes je maakt, wie de last moet dragen en wie je uit de wind houdt. Daarom is het goed dat wij als PvdA die verantwoordelijkheid op onze schouders hebben genomen. Als ik mijn hoofd op mijn kussen leg, begrijp ik eindelijk waarom ik niet tevreden ben: bij bezuinigen hoort geen tevredenheid maar verantwoordelijkheid