In verband met de geboorte van onze kleinzoon verblijf ik een tijdje aan de westkust van Amerika, in Olympia Washington. We huren een huis in een woonwijk en komen zo in aanraking met 'gewone amerikanen'. Zo ontmoet ik Ken, een 72 jarige politieke junkie met een eigen radioprogramma. Als hij hoort wat ik doe neemt hij me op sleeptouw naar de citymanager en laat hij me de publieke voorzieningen van die stad zien. Vandaag wordt ik geïntroduceerd bij de plaatselijke Rotary. Zo'n 80 mensen komen hier wekelijks bijeen. De bijeenkomst met een pledge for the flag. Iedereen staat op en met de hand op het hart belooft men trouw aan de Amerikaanse vlag. Als ik wat verbaasd rondkijk zegt ken "je moet beseffen dat de vlag en het Engels het enige is dat ons in dit enorme land verbindt".
Dan wordt iemand uitgenodigd een spreuk van de dag te geven. Sommigen staan op en vertellen iets dat zij met de groep willen delen. Aan het einde van dit gedeelte wordt er weer iemand uitgenodigd die nu de belofte van de rotarians uit moet spreken. Dan is de spreker aan het woord. Een plaatselijke begrafenisondernemer die het verhaal vertelt van de moord op Lincoln en zijn begrafenis. Ik zit gefascineerd te luisteren. Moeiteloos worden allerlei details over balsemen en begraven door het verhaal gestrooid.. En dan is het alweer voorbij. In de laatste ronde wordt geld opgehaald voor allerlei goede doelen. Iemand treedt naar voren en spreekt aanwezigen rechtstreeks aan om een dolle in de mand te doen. Na afloop word ik aangesproken in het Nederlands door een vrouw die hier sinds 1966 woont met haar Mexicaanse man. Ken kent haar al dertig jaar maar ontdekt nu pas dat geen Duitse is maa Nederlandse. Drie jaar geleden kreeg ze haar citizenship. Zolang haar ouders leefden had ze dat niet aan willen vragen. Maar nu het zover was had ze het uitbundig gevierd. "En ik heb in volle overtuiging die belofte voor de vlag gedaan".
Een ander is twaalf jaar geleden is als vijftienjarige uit Denemarken gekomen. Inmiddels is hij ruim tachtig en hij zegt het benauwd te krijgen als hij in Denemarken is. "Zoveel regels en zoveel belasting betalen maakt me onvrij". Als ik hem vertel dat ik een paar weken geleden in Denemarken juist diep onder de indruk was van d collectieve voorzieningen en begreep dat Denemarken het hoogst van de wereld scoort in vertrouwen in de overheid, kijkt hij me meewarig aan.
Ik heb Ken een YouTube filmpje laten zien met Elisabeth Warren. Zij is een beroemd democrate en formuleert - voor mij - heel zuiver waarom belasting betalen bijdraagt aan je ondernemerssucces. "Jij hebt je bedrijf groot kunnen maken omdat wij allemaal belasting betalen om jouw werknemers te scholen, de wegen aan te leggen waarop jij je goederen kunt vervoeren en de agenten te financieren waarmee jij je bedrijf veilig houdt. En daarom is het terecht dat je een deel van he winst met ons allemaal deelt", zegt ze in dat filmpje. "Je snapt er niks van", zegt Ken. "Mensen met geld dragen hier heel veel bij aan de samenleving maar niet via belastingen. Ze willen zelf regie hebben op waar hun geld naar toe gaat".
Naar aanleiding van het filmpje organiseert hj een tafel met liberals. Allemaal vrouwen. En dat is niet toevallig, blijkt. De staat Washington is een progressieve staat die bijna volledig door vrouwen wordt gerund. De democratische partij bestaat voor 80 % uit vrouwen, zegt hij. De vrouwen aan de tafel zetten zich allemaal op tal van manieren n voor de gemeenschap. Politiek hoort daarbij maar hun eerste drijfveer is duidelijk 'The community'. De city manager wees me er al op dat ik als Europeaan een heel ander concept van 'community' heb dan Amerikanen.
Deze rotarybijeenkomst heeft me weer veel food for thought gegeven....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten